اشعار مصیبت شام
خیال کن سر نی آفتاب هم باشد
نگاه زینب تو بی نقاب هم باشد
خیال که رقیه چه میکشد بی تو
سوال هاش اگر بی جواب هم باشد
به قول طشت طلا؛ باز هم چو خورشید است
سر حسین اگر در حباب هم باشد
جنون آتش و آب است و در دل زینب
کباب هیچ اگر که شراب هم باشد
کباب هیچ، شراب به جام ها هم هیچ
خیال کن که به مجلس رباب هم باشد
شراب، پشت کباب و طناب دست رباب
و آخر همه توزیع آب هم باشد
مهدی رحیمی
************************
افسوس مي خورم كه نسيم غروب شام
بر روي نيزه شانه به زلفت كشيده است
مهمان كشي به رسم مسلماني كجاست؟
قرآن بخوان كه وقت رسالت رسيده است
**
اينها شنيده اند اذان گفتن تو را
بايد نماز مغرب خود را قضا كنند
حتي اگر امام جماعت نداشتند
مثل خودم به نيزه ي تو اقتدا كنند
**
رسمش نبوده گوشه نگاهي نمي كني؟
اينگونه شاهِ بر نوكِ ني سائل اينچنين
زينب فداي چشم ورم كرده ات حسين
پلكت نبوده قبل چهل منزل اينچنين
**
بهتر همان كه زير لگدها نديده اي
اين دختران كه مايه ي فخر عشيره اند
روزي ميان پرده اي از حرمت و حجاب
حالا اسير حمله ي چشمان خيره اند
**
بيچاره دخترت چه قدَر بين نيزه ها
دنبالت آمد و هدف تازيانه شد
بعدش براي خنده و تفريح لشگري
دندان تو به ضربه ي سنگي نشانه شد
**
تا پاي نيزه ات تن خود را كشيده ام
از اضطراب حمله ي نامحرمان مست
از روي بامِ خانه ي آن پير لعنتي
سنگم زدند و گوشه ي پيشاني ام شكست
**
از بعد ماجراي بيابان و زجر پست
بايد براي دختر تو مادري كنم
اصلا من آمدم به سفر با اجازه ات
در امتداد راه تو پيغمبري كنم
عبدالحسين مخلص آبادي
************************
رحمی کن آتشی به سراپای ما مریز
یا لا اقل به صورت مینای ما مریز
آتش بیار معرکه بس کن دوباره باز
خاری به پای کوچک زهرای ما مریز
با کعب نی و یا ته نیزه و یا غلاف
برگ و بر صنوبر رعنای ما مریز
از روی بام خانه ی خود سنگ پشت سنگ
برچشم زخم خورده ی سقای ما مریز
وقت عبور قافله خاکستر تنور
روی سر پیمبر عظمای ما مریز
با سوت و رقص شادی و با هلهله ، نمک
بر روی زخم عمه ی تنهای ما مریز
ته مانده ی شراب خودت را حیا کن و
روی سر بریده ی بابای ما مریز
علیرضا خاکساری
************************
نمكِ طعنه به زخم جگرم نگذارید
به زمین خوردم اگر، پا به پرم نگذارید
چقدر سنگ به لب های كبودش زده اید
گریه ام را به حساب پدرم نگذارید
یادتان رفته مگر تشنه بریدید سرش
كاسه ی آب دگر دور و برم نگذارید
نان خشك صدقه پیشكش سفره يتان
آنقدر یك سره منت به سرم نگذارید
عمر این عمه ي دل خسته به مویی بند است
به تماشا سر كوی و گذرم نگذارید
ازدحام سرِ بازار برایش كافی ست
كوچه ها، سر به سر همسفرم نگذارید
وحيد قاسمي
************************
قصه شروع می‌شود از پشت‌بام‌ها
از سنگ‌ها و هلهله‌ها، انتقام‌ها
این داستان، ز بدر و احد آب می‌خورد
این کینه‌ای ست کهنه شده در نیام‌ها
چوبِ حراج بر تن یوسف زدند باز
بازار بردگان و شما و غلام‌ها
این ارث مادریِ شما از مدینه است
یادت که هست فاطمه و احترام‌ها...!
گفتند خارجی به شما، دردِ کعبِ نِی
افزون‌تر است یا اثر ِ این کلام‌ها؟
دیدم که در زیارتِ ناحیه بر شما
مهدی مدام گریه کند صبح و شام‌ها
آمد سر ِ پدر به ملاقاتِ طفل ِ خود
قِصه به سر رسید از این پشت به بام‌ها
محمد رسولي
************************
خنده بر پاره گریبانی مان می کردند
خنده بر بی سرو سامانی مان می کردند
پشت دروازه ی ساعات معطل بودیم
خوب آماده ی مهمانی مان می کردند
از سر کوچه ی بی عاطفه تا ویرانه
سنگ را راهی پیشانی مان می کردند
هر چه ما آیه و قرآن و دعا میخواندیم
بیشتر شک به مسلمانی مان می کردند
شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را
وارد بزم طرب خوانی مان می کردند
بدترین خاطره آن بودکه درآن مدت
مردم روم نگهبانی مان می کردند
هیچ جا امن تر از نیزه ی عباس نبود
تا نظر بر دل حیرانی مان می کردند
علي اكبر لطيفيان
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: مصیبت شام
برچسب‌ها: اشعار مصیبت شام
